آه ای وطن

به همراه دوستش سوار اسنپ شدند و از درسهایشان صحبت میکردند
مسیر تقریبا چهل دقیقه ای طول میکشید و دیگر چیزی به مقصد نمانده بود،راننده مرد جوانی بود

**************
ناگهان:
+ببخشید خانوم ،شما امسال کنکور دادید؟
- بله

+ببخشید ،ریاضی یا تجربی؟
- ریاضی

+ حالا هدفتون چی هست تو انتخاب رشته؟؟

- دبیری (عشق به رشته اش در چشمانش موج میزد)

+ هعی،  ما دانش آموز زرنگا رفتیم ریاضی خوندیم ،با درس عالی ،مهندس شدیم و الآن راننده اسنپم ... اشتباه کردید ، حداقل کنکور تجربی میدادید ، دوستم پرستاره الآن داره ماهی 5 تومن حقوق میگیره و یه دبیر یکو هشتصد ، و ...

**************
پدرش معلم بود ، از آنهایی که تقدیر نامه هایش جمع نمیشد،اما خوب کم کم سوی توان از بازوی پدرش خارج میشد،خوب دیگر صبح مدرسه و از ظهر تا یک بامداد تاکسی تلفنی چیزی جز سیر صعودی فرسودگی نبود...در این میان به یاد دیالوگی ماندگار از دبیر فارسی اش افتاد که در بلبشوی اعتراضات فرهنگیان به زبان آورد:(معلمی عشق است،معلم که به حقوقش اعتراض نمیکند) ، و همه این ماجرا ها همانا و تکمیل جورچینی در جعبه ی جادوییِ سرش همانا:
پدر مگر عاشق فرزندش نیست؟؟
معلمی مگر عشق نیست؟؟

آه ای خاک من که پدر در دوراهیه عشق است
آه ای وطن که نای توضیحی سر کلاس برا دانش آموزان نمیماند

آه ای وطن که استعداد دیرینه ی ریاضی را سر میبرند

آه ای وطن که مبنای عشق پول شده است ، یا مبنای پول عشق،نمیدانم
آه ای وطن که زبان منی که هیچ گاه به ذره ای از آوای خنجر هایی که بر قلب استعدادها زدند باز نمیشد را گشودند

آه ای وطن ... ،حتی نایی برای اعتراض نمانده ...
اما من همچنان تحمل میکنم طلوع های دلگیری که یادآور استمرار تباهی هاست
که شاید پایان شب سیاه ما سپید باشد...
*اگر امشب این روایت روزم را به جوهر قلم روان نمیساختم شبم تار میشد*